27.சுலக்ஷண ராஜன்
அரசன் சந்தோஷத்துடன் அவர்களை வணங்கி விடைபெற்று வீட்டிலதை ஜாக்ரதையாக வைத்தான். நூறு புத்ரர் ஜனிப்பர் என மகிழந்து வந்த களைப்பால் அயர்ந்து உறங்கினான். மனைவிகளில் கடைசியானவள் ஒருவருமறியாமல் அந்தப் பழத்தை புஜித்துவிட்டாள். காலை கர்மானுஷ்டானம் முடிந்தவுடன் மாதுலம் பழத்தைப் பங்கிட எண்ணினான். ஆனாலதைக்காணவில்லை. ஆஸ்2ரியப்பட்டான்! கோபங்கொண்டான். ரிஷி பிரஸாதத்தை அரண்மனையில் திருடியவர் யாராயினும் அவர்களை கடுமையாக ஸி2க்ஷிப்பேன் என்றான். அதைக்கேட்டு ராஜ பத்னீ உண்மையை கூறி மன்னிக்க வேண்டினாள். பத்நிதானே உண்டாள்! அவளிடம் குழந்தை பிறக்குமென ஒருவாறு ஸந்தோஷம் அடைந்தான்.
அவள் கர்ப்பிணீயானாள். மற்ற மஹிஷிகள் தங்களுக்கு அந்த பாக்யமில்லாததாலும், அரசன் அவளையே மதித்து தங்களை மதிக்க மாட்டாரே என்றும் எண்ணி அவளுக்கு விஷமிட்டுவிட்டார்க்ள். குழந்தையையோ, தாயையோ அது கொல்லவில்லை. ஆனால் தாய்க்கு பைத்தியம் பிடித்தது. காட்டில் திரிந்தாள். அரசன் அவளைத் தேடியும் அகப்படவில்லை. பத்தாம் மாதம் காட்டில் ஒரு ஆண் ஸி2ஸு2வை பெற்றாள். அருகிலுள்ள குகையிலிருந்து ஒரு புலி அவளை பக்ஷித்துவிட்டது. குழந்த அனாதையாக அழுது கொண்டிருந்தது. தற்செயலாக மேலே பறந்து சென்ற ஹம்ஸம் குழந்தையிடம் இரக்கம் கொண்டு தன் இறக்கையால் நிழலமைத்து, தனது இனத்தவர் மூலம் தேனும் கனியும் தந்து காத்தது. குழந்தை விளையாடிக் கொண்டிருந்தது. (ஒருவராலும் காக்கப்படாததை அரண்யத்திலும் தெய்வம் ரக்ஷிக்கிறது. வீட்டில் நன்றாக ரக்ஷிக்கப்பட்டதும் [கூட] நாசமடைகிறது.)
No comments:
Post a Comment